ΤΡΙΤΗ ΩΡΑ

κυκλοφορούσε
με την εκπυρσοκρότηση
ενός στυμμένου πορτοκαλιού
και τον ήχο μιας παράφωνης τρομπέτας
με σιγαστήρα
διασχίζοντας την εισπνοή εκπνοή
του δενδρολίβανου
ο επιτάφιος του φοίνικα
έραινε μ’ αποκαΐδια την
πομπή του αιώνα της θραύσης

(να σου σπάσω τα κόκαλα
ρε
να τα βάλω σε σανίδες
στη ράχη
αφρίζει κελαρύζοντας
το αρχαίο μουνί
εκσφενδονίζοντας μύδρους
βακχείας)

βούτηξε να συναντήσει το συκώτι έως τα πέρατα του
αρχιπελάγους αραδιάζοντας υγρές νύχτες στο κατάστρωμα
να ξεπλένει τη συντριπτική οργή τη αρμύρας όταν τα
θαλασσοπούλια προμήνυαν τις σαρωτικές νησίδες του
ανεφοδιασμού

ΤΕΤΑΡΤΗ ΩΡΑ

τη μέρα
καθώς οι άνθρωποι
σκληραίνουνε
την όψη
κι η πρακτική
ορίζεται
μέσα στη σύγχυση
της αρπαγής
τραβούσε περίστροφο
σημαδεύοντας
τον κρόταφο
του νου

(γεννώντας το δίκαιο έγκλημα
ετοιμάζει την ελεύθερη
ένωση της εξόδου
ενώ
πληρωμένοι δολοφόνοι
λακίζουν
στην παρουσία
της αγέρωχης
ελεύσεως)

χίμηξε ενεός σχεδόν νεκρός στο λυσσασμένο γύναιο
της προδοσίας μακελεύοντας αποσπάσματα τριφηλών
παρηγορητικών ενοχών δίποδα ζωντόβολα είχαν οχλαγωγήσει
το σχήμα του ατόμου της φυσιογνωμίας της μορφής τού
εμβολισμένου ακρόπρωρου η φιγούρα της τρισυπόστατης ψυχής
μετεώριζε τα άπειρα σημεία της ορθά ακάθιστης πλανεμένα
πλανητικής οριζόντια κάθετης διαγώνια τεθλασμένης κυκλικά
γραμμής πτήσης ή ταχύτατα καρδιακής ρότας

*”Σμπαράλια [ένα ποίημα σε 12 ώρες και 3 φωνές]”, Δεύτερη Οριστική Έκδοση εκδ. Τυφλόμυγα, Αθήνα 2020.