(αποσπάσματα)

κάτω απ΄ τα πόδια
σφιγμένα δόντια

στην κεντρική λεωφόρο
ουρλιάζαν τα περιπολικά της αυγής
ποιος δε θέλει να σκοτωθεί;
χόρευμα η απλωμένη φωνή μας

ένας με τέχνη μαντική
σκαρφαλώνει σταγάλματα
ο θεός κατέχει από τι κορώνα έρχεται το κακό
ανοίγει το δρόμο για το ιερό άσυλο
ένας γκρεμός φίλος μου
βγάζει φτερά
περνάμε
γλιστράνε τα κλειδιά
ο Θερσίτης θριαμβεύει
απομένει

τρέχει το άλογο διψασμένο
ο σκύλος με το πεσμένο στόμα
τι ωραίος ο λεγάμενος
ξεγεννάει σιωπή
αν τα σάπια καράβια ξαναπετάξουν
ξερνάει
σφυροκόπημα
άγκυρα στη στεριά
σκάγια στα πουλιά
ξεράσματα
πικρή σκουριά
στραγγίζω διαλεχτικά
γλιστράνε τα κλειδιά
ενός λεπτού σκοτωμένος
τρέχει το άλογο διψασμένο
τι είν’ αυτά!
αυτά δεν τάγραψε ο Μαρξ

άμμος
αμμοθύελλα

και τι άλλα νέα;

δεν είπα τίποτα
κι αν είπα δε θυμάμαι

μια χαψιά και σ’ έφαγα
εγώ δεν είμαι εγώ
είμαι ο άλλος που σας είπαν
αυτός εκεί τυπωμένος

κ υ κ λ ο φ ο ρ ώ

επομένως
εγώ εγώ πάντα
ενώ ενώ εννοώ
Γιατί δεν είμαι ο άλλος που σας είπαν

Τ ι δ ι ά ο λ ο σ α ς ε ί π α ν !

κουνάει τα πισινά του

δεν έχει φτερά να πετάξει

κλωτσήστε τον

πάει πια

καλά στέφανα

*Από το βιβλίο “αποσπάσματα του Κωστή, 1169-1973”, β΄ έκδοση, εκδ. Εξάρχεια.

**Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι έργο του Κωστή Τριανταφύλλου.