Γι’ αυτόν που ανέβηκε ένα ψηλό βουνό
με τα νύχια,

κι όταν κατάφερε να φτάσει

-δεν είδε τίποτα, ομίχλη

Γι’ αυτόν που αφιέρωσε

μια ζωή στις προσευχές και τον ασκητισμό

μέχρι να του εμφανιστεί ο θεός ο ίδιος
στου βίου τας δυσμάς να τον ενημερώσει

ότι προσωρινά βρίσκεται εκτός γραφείου.

Γι’ αυτόν που της ζωής του ο Έρωτας,
που απ’ αυτόν έγραψε

τόσα bellcanto, ατέλειωτες τυχογραφίες,
τελικά ήρθε χάρη σε ένα ξεχασμένο

φερμουάρ

Για όλα που υποτίθεται
Πως θάταν Όλα, για όλα!

…αξίζει μόνο μια στιγμή τού γέλιου
Αυτή που χωράει όλες τις στιγμές

Μια αυτόματη ανεμόσκαλα τότε

σκαλισμένη στο κενό,
θ’ ανοίξει το δρόμο για όποια

-μάταια όσο και δοξαστική,

εκπλήρωση

*Από τη συλλογή «Επισκευή ουρανών», εκδ. Ορίζοντας Γεγονότων, 2020.