Είχε γεμίσει κερατάδικα η γειτονιά’ έβλεπα
Από μια γρίλια
Τους πυρσούς αναμμένους στο σκοτάδι’
Καπνίζοντας μετά
Τον έβγαλαν εξω από το υπόγειο
Και τον έσυραν δεμένο πισθάγκωνα’ και
Ο σκύλος του
Αλυχτούσε θλιμμένα στην αυλή
Κάνοντας σα συρμός
Που διαπερνά με ατμούς τα μακρινά βουνά.
Πάνε δυο χρόνια που πέθανε
Που είπαν πως κρεμάστηκε
(Ίσως τον κρέμασε η απόγνωση
Από τα σίδερα στο κελί του)’ αλλά νόμισα
Ότι τον είδα τις προάλλες
Ολοζώντανο μπροστά μου ξημερώματα
Ψηλή σκιά που πήγαινε
Από δέντρο σε δέντρο
Ότι κάτι χαμένο ψάχνει μες στα φύλλα’ εκείνον
Που ούρλιαζε τις νύχτες και απειλούσε
Πως αν δεν ξεκουμπιστεί αμέσως το αόρατο
Θα το σφάξει στο γόνατο
Ή έψελνε χοροπηδώντας ξόρκια αλλόκοτα.
Δεν έχω άλλο λόγο να τον μνημονεύω εδώ
Μιας και δεν τον ήξερα σωστά:
Έμοιαζε πιο αληθινός
Από τόσους και τόσους
Ζωντανούς που με τριγύριζαν τις νύχτες
Παριστάνοντας τους αθάνατους
Επειδή έσφιγγαν δυνατά το χέρι’ και όμως
Όλοι αυτοί θα πλανηθούν περισσότερο
Γυρεύοντας μάταια το δρόμο για τον πάνω κόσμο’

*Από τη συλλογή “Τη νύχτα που ο Τζέκιλ μαχαίρωσε τον Χάιντ [και άλλες σχεδίες]”, εκδ. στίξις, 2022.