ΤΑΞΙΔΙΑ

Σαν τους ζωγράφους
Έχω κι εγώ μοντέλα
Μια μέρα
Ένα χθες πλέον έγινε κι αυτή
Στης λεωφόρου το πάνω μέρος
Παρατηρούσα τις γυναίκες που κατέβαιναν
Την οδό Άμστερνταμ
Τότε ξαφνικά ξεχώρισε
Μια γυναίκα
Δεν την είχα δει όταν ανέβαινε
Καθόταν τώρα μοναχή, σα να χαμογελούσε
Την ήθελα την ήθελα υπερβολικά
Την ίδια όμως στιγμή κατάλαβα
Ότι ήταν η γυναίκα μου
Αισθάνθηκα πανευτυχής

*

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΡΩΙΝΟ

Τίποτα και κανέναν δεν φοβόταν
Ένα πρωί όμως ένα ωραίο πρωινό
Νόμισε ότι είδε κάτι
Όπως είπε. Τίποτα δεν είναι
Κι είχε δίκιο
Αναμφίβολα με τη δική του λογική
Δεν ήταν τίποτα
Όμως εκείνο ακριβώς το πρωινό
Του φάνηκε πως κάποιον άκουσε
Και του άνοιξε την πόρτα
Και μετά την έκλεισε. Ουδείς είπε
Κι είχε δίκιο
Αναμφίβολα με τη δική του λογική
Δεν ήταν κανείς
Και φοβήθηκε ξαφνικά
Κατάλαβε πως ήταν μόνος
Ή μάλλον όχι τελείως μόνος
Και τότε είδε
Το Τίποτα ενώπιόν του
Αυτοπροσώπως.

*

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Στη μέση μιας αλέας ένα άλογο γκρεμίζεται
Πέφτουν τα φύλλα πάνω του
Ανατριχιάζει ο έρωτάς μας
Κι ο ήλιος το ίδιο

*

Η ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

Από κάποιο ψάθινο πλεχτό κουτί
Ο πατέρας διαλέγει μια μπάλα από χαρτί
Και τη ρίχνει
Στη λεκάνη
Μπρος στα έκπληκτα μάτια των παιδιών του
Ξεπετάγεται
Πολύχρωμο
Το μεγάλο γιαπωνέζικο λουλούδι
Το νούφαρο της στιγμής
Και τα παιδιά ηρεμούν
Μαγεμένα
Ποτέ δεν θα μαραθεί αργότερα
Στις αναμνήσεις του αυτό το λουλούδι
Αυτό το αιφνίδιο λουλούδι
Δημιουργία της στιγμής
Μπροστά στα μάτια τους
Αφιέρωμα

*Μετάφραση: Γιώργος Βέης.

**Στη φωτογραφία της ανάρτησης, Patricia De Boysson, Jacques Prevert.