ΑΧ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ, ΚΙ ΕΣΥ ΔΕ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΕΤΣΙ;

μπορώ ν’ αγαπήσω μόνο
αυτό που έχω την ελευθερία
και να εγκαταλείψω:

τούτη τη χώρα
τούτη την πόλη
τούτη τη γυναίκα
τούτη τη ζωή

Γι’ αυτό ακριβώς λίγοι
αγαπούν μια χώρα
κάμποσοι μια πόλη
πολλοί μια γυναίκα
όμως όλοι τη ζωή

*

ΜΙΚΡΗ ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ

Αχ, φίλοι μου μην απελπίζεστε
Πιστεψατε στ΄αλήθεια
Πως εξουσία μου μ΄ αιώνων πάλη κατακτήθηκε
Θάπεφτε ωραία και καλά τούτες τις μέρες;

Κλάψτε μονάχα για τα δάκρυα
Για τίποτ’ άλλο, καλοί μου,
Αφού αυτά είν’ η βροχή
Για τα πιο όμορφα λουλούδια

Της ευτυχίας ο θάμνος
Δεν θα ξεραινόταν, ναι θα ξεραινόταν
Χωρίς των βάσανων
Τις καταιγίδες;

*Από τη συλλογή “Στους παλιούς συντρόφους μου”, εκδ. Κάλβος, Αθήνα 1979.

**Μετάφραση: Δημοσθένης Κούρτοβικ.