Δεν χρειαζόμαστε την ορατότητα. Η φύση, τα στοιχεία συνωμοτούν απόψε υπέρ μας, υπέρ της οπτικής μας των πραγμάτων. Δεν θέλουμε καμία συγκίνηση. Καμία χαρά και καμία θλίψη. Δεν τολμούμε ούτε διστάζουμε. Παρά μόνο κινούμαστε με ταχύτητα προς τα εμπρός, προς αυτό που έρχεται, προς αυτό που δεν προλάβαμε να αποφύγουμε αλλά ούτε ζήσαμε. Πάτησε λοιπόν το γκάζι! Με αυτή την ταχύτητα ο θάνατος ακαριαία είναι εγγυημένος. Πάτησε το γκάζι! Τι φοβάσαι; Ένα παρόν εκπεσμού τεμαχισμένο σε άπειρες μικρές στιγμές που βιώνουμε υποφέροντας ωχριά μπροστά σε μια μόνο στιγμή, σε μια λάμψη που οδηγεί στη λύτρωση! Εκεί που κάθε ορθή και εσφαλμένη κρίση μας υποτάσσεται στην αλήθεια μιας απόλυτης άρνησης! Της άρνησης που δεν είναι παρά η πιο δυναμική κατάφαση του κόσμου! Για αυτό πάτα το γκάζι, να γίνουμε ένα με τη νύχτα, να νιώσουμε την έξαρση της παλιάς μας αλήθειας, ξανά στις ίνες του σώματός μας, και ας είναι να μας καταστρέψει, κι ας μας στερήσει την εμπειρία της αγρύπνιας μέσα στον κόσμο! Ίσως τότε θυμηθούμε, ίσως εκτιμήσουμε ξανά, την ανώφελη προσμονή του εφήμερου – αυτή που μας αρνήθηκε και την απαρνηθήκαμε.