Η αγάπη είναι πόλεμος, είπες
σε κάποια περασμένα Χριστούγεννα.
Κι εγώ, καθώς ξημερώνει
στα χαρακώματα
ένα σκοπό τραγουδάω
από χρόνια περασμένα
από χρόνια ειρηνικά
από εκείνα που μας οδήγησαν
στη συντριβή.
Όταν επέστρεψα στην πατρίδα
η γαλανόλευκη σημαία
στόλιζε το φέρετρό μου.
Έγραψαν πως έπεσα σαν ήρωας
στο μέτωπο της Σμύρνης.
Δεν είπαν πως σκοτώθηκα
μ’ ένα θλιμμένο χαμόγελο
και με τη φωτογραφία σου
στο χέρι.
To Koskino 
Θυμάμαι
+τον εαυτό μου από τα τρία του χρόνια να φορά κράνος μπαλάσκες και να παίζει με πλαστικά μαχαίρια,, ψευτικα πιστόλια, οπλοπολυβόλα,
Μου άρεσαν και τα πιστόλια όταν ήμουν μικρός. Με είχαν γεμίσει πιστόλια ο μπαμπάς, η μαμα, ο παππους, η γιαγιά., αλλά, η πορνογραφία και όχι οι δάσκαλοι – γονεις και οι δάσκαλοι κοινωνικοί φορείς, αν και οι γονεις φορείς της κοινωνίας είναι -η ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΕΝΗΜΈΡΩΣΕ – ΟΠΩς ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ για την ιερή της αγάπης – της ενώσεως, της δημιουργίας , ερωτική πράξη.Οι δικοί μου έκαναν σαν τρελοί, για να μην μάθω, αλλά τα όπλα τα καθαγίασαν από την γέννησή μου ακόμα.
Reblogged this on Hellenic Canadian Literature.