ΣΑΝ ΦΥΛΑΚΗ

Σαν φυλακή μας έγινε η πόλη.
Αν είμαι έξω ή μέσα της, δεν ξέρω.
Επτά το πρωί.
Στέγες που έχουν άψυχους
και σπίτια χωρίς σώμα
σε δρόμους από έρημο
κι ορφάνια στρωμένους.
Κι άστεγοι πάνω τους,
να κοιμηθούν, να μη βραχούν, να μην κρυώσουν.
Κι αν βρέξει, έβρεξε.
Έχεις κοιτάξει άστεγο στα μάτια;

*

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΟΣΜΟΣ*

Αν διδασκόμασταν λίγο απ’ την ιστορία μας,
αν μας γοήτευε ο ήλιος που θα βγει
αν δεν φοβόμασταν τον διπλανό μας
αν εννοούσαμε αυτά που λέμε
αν δεν περιφρονούσαμε τους συν-ανθρώπους μας,
αν ήμαστε άνθρωποι-παιδιά, ερωτευμένοι με την ίδια τη ζωή
αν ξεδιψούσαμε εκείνον που διψά
δίχως να περιμένουμε φαΐ για ανταλλαγή,
αν δεν πουλούσαμε ανθρώπους και ζώα
αν δεν πουλούσαμε την ίδια την ψυχή μας…
Αν ξέραμε αγάπη τι θα πει,
ο κόσμος μας θα ήταν κόσμος.

*Κόσμος (εδώ): στολίδι.

*

ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Υπάρχω για να χωρίζω τους ανθρώπους,
να μην τους αφήνω ν’ αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, ν’ αγγίζονται.
Υπάρχω και πλέω σαν τη θάλασσα,
που ξεχωρίζει τα βλέμματα
που πνίγει τις ανάσες
που δεν αφήνει τις ψυχές
να πουν ούτε γεια ούτε αντίο.
Υπάρχω;
Είμαι εδώ, είμαι εκεί, είμαι παντού.
Και είμαι μέσα σου δυνατή σαν κυκλώνας.
Είμαι σκληρή και στέκομαι αγέρωχη μπροστά στον χρόνο.
Δεν με νοιάζει αν σου λείπω
δεν με νοιάζει αν μου λείπεις
γιατί είμαι μεγάλη, αλλά… υπάρχω;
Με λένε Απόσταση
και υπάρχω
σαν να μην υπάρχω.

*Από την συλλογή “Δέκα σελίδες”, εκδόσεις Βακχικόν.