«το μόνο που θέλω»
σου είπα
εκείνο το βράδυ
του Ιούνη
«είναι ένα καράβι κι
εσύ στο λιμάνι
μ’ ένα φιλί
καθώς φεύγουμε»
«τι όμορφο!»
μου απάντησες
«και ας μη ξαναγράψω ποίημα ποτέ»
έκλεισα τα μάτια μου ενώ
είχε ήδη αρχίσει να
βρέχει
στο τζάμι οι σταγόνες
έτρεχαν
φίλε μου
κανείς δεν ξεφεύγει
πάντα θα γράφεις ποιήματα

*

πάγος
στο διπλανό τραπέζι η παρέα
ήταν εύθυμη
«μεγάλη υπόθεση ο έρωτας»
άκουσα κάποια στιγμή
και όλοι συμφώνησαν
Γενάρης
αποχαιρέτησα τους φίλους μου
επέστρεψα νωρίς σπίτι
το τηλέφωνο νεκρό ενώ
η βροχή είχε σταματήσει
άραγε πόσοι βυθίζοταν στον πάγο
εκείνη τη νύχτα
όπως εσύ;
αρκετοί , υπέθεσα
χαμογελώντας
«κρατηθείτε γερά»
άνοιξα την οθόνη λίγο πριν
αποκοιμηθώ
το γκρίζο τρένο του χειμώνα αναχωρεί:
Βασίλης Ζηλάκος
Ν.Γ. Λυκομήτρος
Ν.Σφαμένος
Α.Τσιάκος
και πολλοί άλλοι

*

σε μια ξένη πόλη
ένας άνδρας
ανάβει τσιγάρο
ένας άνδρας
πίνει
πίνει
πίνει
ενώ απέναντι
τα φώτα των διαμερισμάτων
ένα ένα
Σβήνουν

*

ακούγοντας βαλς στο σκοτάδι
«κοίτα», μου είπε
«έγραψα ένα ποίημα!»
«τόσο δα μικρό αλλά κοίτα το»
το πρόσωπο του
έλαμπε
του χάιδεψα το κεφάλι κι
έπειτα άπλωσε τα χέρια του
στ αστέρια και χάθηκε
πέρασε άραγε από εδώ
ή όχι;
ήταν τρελός ή
άγιος;
όταν προσπάθησα να τον βρω
η ομίχλη είχε ήδη
απλωθεί
κράτησα το χαρτί
σφιχτά στα χέρια
μου
ήταν η εποχή
που κανένας δεν
θα δινε σημασία
σε ένα τόσο δα ποίημα
-κανείς-
κι εκείνον
δεν τον ξαναβρήκα ποτέ
από τότε
φίλησε την ομίχλη
χαμογέλασε
και χάθηκε
για πάντα

*«Στα νερά του τρόμου επιπλέει η αγάπη», 2013.

**Artwork: Melissa Zexter