Έρχεσαι να με ξοδέψεις
ξέροντας πως σε διψώ
όπως φαύνο ποτήρι νερό
παγιδεύει στο λίγο του τον ήλιο

Έρχεσαι
όπως ήρθες την πρώτη σου φορά
με βλέφαρα κλειστά
σπαταλώντας άφατη ομορφιά
στην άτολμη ματιά μου

Διαλέγω με βεβαιότητα τ’ απόλυτο
να μετρηθώ
και με την ίδια ν’ αποτύχω

Παρά του πόνου τ’ αναβολικά
προτιμώ αφύλαχτη την ακοή
στων ρούχων σου το γυρισμό

Μ’ όσες πληγές με βρουν
μ’ αυτές θ’ αποχωρήσω