τα σπουδαία ποιήματα περιμένουν το νερό να βράσει
κι έπειτα βουτάν το κεφάλι μέχρι να χαθεί
κάθε ίχνος προσωπικότητας
εγώ πάλι δεν ξέρω ποιος είμαι
κι είμαι σχεδόν σίγουρος πως δεν μάθω πότε

έχω μάθει πια πως κάποια βιβλία
αδυνατώ να τα τελειώσω
έχω μείνει για πάντα στην τάδε σελίδα
στην συγκεκριμένη αίσθηση ενός τέλους
που δεν θα έρθει ποτέ
κι όλη μου η αγάπη για αυτό το άγνωστο
που επιμένει να στέκεται ανάμεσα μας
είναι όλα όσα εύχομαι να παραμείνουν ακλόνητα

είναι ένα τραύμα που δεν επουλώθηκε
ένα χάδι που προσπέρασε λίγο πριν το κορμί μου
μετατραπεί σε αυτό που είμαι
ο χρόνος που δαπάνησα
στο να εξιστορήσω έναν κόσμο
από τον οποίο απέχω

*Από εδώ: https://enaetsi.wordpress.com/2022/11/04/αυτογνωσία/