Μπαμπά, μαμά, με φτιάξατε
από γυαλί.
Δε μεριμνήσατε για ένα
πιο ανθεκτικό υλικό. Μ’ αφήσατε
στην τύχη μου
και όλο τρέμετε για μένα
μήπως σπάσω.
Και πιο πολύ, γιατί στο βάθος
ξέρετε
πως τα κομμάτια μου θα κόψουν
το λαιμό σας.
*Από τη συλλογή “Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα”, εκδόσεις “(.POEMA…)”, 2012.
To Koskino 
Καλοζυγισμένο χτύπημα, αριστοτεχνικό στα θεμέλια της υπάρχουσας κοινωνικής οργάνωσης, την μαμά και τον μπαμπά, που αρρωσταίνουν τους ανθρώπους , για να τους παραδώσουν έτοιμους στον εμπορευματικό μηχανισμό. Και στο τέλος, από χρυσάφι άπεφθο είναι το εγχειρίδιο, με το οποίο κταφέρατε την χαριστική στην καρδιά του πολιτιςμού μαχαιριά..
Το, σας συγχαίρω, είναι πολύ λίγο!
Λ.Καζάσης
ΑΝ ΕΙΧΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΣΚΛΗΡΗ
Αν είχα παιδιά θα γινόμουν σκληρή
πιο σκληρή απ’ όσο είμαι τώρα
θα φρόντιζα για τη ζωή τους σαν να μην μ’ ένοιαζε
η ίδια η ζωή
θα έβρισκα έναν προορισμό κατ’ ανάγκην,
έστω στα ψέματα
χωρίς καμιά τύψη
γιατί όλα θα έπρεπε να είναι όπως
δεν είναι
κι εγώ θα τα έκανα να φαίνονται έτσι
θα είχα μια πρώτης τάξεως δικαιολογία
για να φτιάξω απ’ την αρχή την πραγματικότητα
αν είχα παιδιά θα γινόμουν αμείλικτη
με τη δυστυχία των άλλων
θα απαγόρευα τα δάκρυα
τις εκρήξεις θυμού, την αναμονή
σε παγωμένους θαλάμους
κανείς δεν θα τολμούσε να επικαλεστεί
οποιονδήποτε Θεό
γιατί όλα θα ήταν προμελετημένα
αν είχα παιδιά η πόλη θα έμοιαζε μεγαλύτερη
και οι δρόμοι ξαφνικά καινούργιοι
σαν να μην τους έχει περπατήσει κανείς ποτέ
το χώμα θα ήταν μια αφορμή για να υποκύψω
στα τεχνάσματα της γης, με ένα συνωμοτικό
χαμόγελο
λουλούδια, ύμνοι που ανοίγονται στον ουρανό
με τους κάλυκες ιπτάμενους, μελαγχολικούς,
ψάχνοντας μια θέση στον ήλιο, μην ξέροντας
τι να κάνουν την ομορφιά τους
εμείς όμως θα ξέραμε
θα την αποθέταμε στα πρόσωπα
των περαστικών
στα μάτια εκείνων που τρομάζουν στη θέα
του χρώματος
ένα σμήνος μέλισσες θα ορμούσαν πάνω τους σαν
σφαίρες
με το ξέφρενο γέλιο τους ν’ αναβλύζει υδάτινο
μια μητέρα έχει να πει τόσα πολλά, έχει
να σκοτώσει
τόσα πολλά
από τα γεννήματα που ξεπροβάλλουν
απρόσκλητα
σαν τις παρασιτικές μέρες
της Άνοιξης
Έλενα Πολυγένη
Πατέρας απόφοιτος νομικής, βιομήχανος, γνωρίζοντας καιο απαγγέλοντας απέξω την μισή ελληνική ποίηση, φίλος – κοινωνός ποιητών, το 1959, για να τιμωρίσει το επτάχρονο παιδί του, το πήγε με το αυτοκίνητό του στην γεωργική σχολή ( χωράφια και ερημιά ) στις δέκα το βράδυ το άφησε και, για να επιστρέψει σε μία ώρα να το πάρει. Βράδυ ερημιά στην γεωργική σχολή!
Πατέρας απόφοιτος νομικής, βιμήχανος, γνωρίζοντας και απαγγέλοντας απ’ έξω την μισή ελληνική ποίηση, φίλος – κοινωνός ποιητών, το 1959, για να τιμωρίσει το επτάχρονο παιδί του, το πήγε με το αυτοκίνητό του στην γεωργική σχολή ( χωράφια, ερημιά ), στις δέκα το βράδυ και το άφησε εκεί, για να επιστρέψει , μετά από κάποια ώρα να το πάρει. Βράδυ ερημιά στην γεωργική σχολή!
Πατέρας απόφοιτος νομικής, βιοήχανος, γνωρίζοντας και απαγγέλοντας απ’ έξω την μισή ελληνική ποίηση, φίλος – κοινωνός ποιητών, το 1959, για να τιμωρίσει το επτάχρονο παιδί του, το πήγε με το αυτοκίνητό του στην γεωργική σχολή ( χωράφια, ερημιά ), στις δέκα το βράδυ και το άφησε εκεί, για να επιστρέψει , μετά από κάποια ώρα να το πάρει. Βράδυ ερημιά στην γεωργική σχολή!
Πατέρας απόφοιτος νομικής, βιομήχανος, γνωρίζοντας και απαγγέλοντας απ’ έξω την μισή ελληνική ποίηση, φίλος – κοινωνός ποιητών, το 1959, για να τιμωρίσει το επτάχρονο παιδί του, το πήγε με το αυτοκίνητό του στην γεωργική σχολή ( χωράφια, ερημιά ), στις δέκα το βράδυ και το άφησε εκεί, για να επιστρέψει , μετά από κάποια ώρα να το πάρει. Βράδυ ερημιά στην γεωργική σχολή!