Για τα θύματα της καταστροφικής φωτιάς στον Πύργο Γκρένφελ

Λες και τα σώματά τους έγιναν ελαφρύτερα,
δέκα από όσους κάθονταν
στα μπροστινά στασίδια άρχισαν ξαφνικά να αιωρούνται,
κι ύστερα έμειναν εκεί ανάσκελα λες κι ήταν πάνω
στο κρεβάτι. Ύστερα βγήκαν από το κλίτος,
σαν να τους μετέφερε ένας ιμάντας από καθαρό αέρα
αργά σαν νεκρική πομπή,
και πέρασαν πάνω από τους πιστούς, που μερικοί
ήταν πεσμένοι στα γόνατά τους και προσεύχονταν.
Μια γυναίκα, κουνώντας το σώμα της μπρος πίσω,
μουρμούριζε Κι εγώ, Κύριε,
Γιατί όχι εμένα, Κύριε;

Όλοι αυτοί που έτσι υψώθηκαν οδηγήθηκαν αργά, πολύ αργά
έξω από τις γοτθικές πόρτες
και πάνω στον ουρανό, ενώ ανάμεσά τους πετούσαν
οι σπίνοι επιδέξια.

Δέκα τετράγωνα πιο κάτω,
ένας άντρας προσπαθεί να κρατήσει το πόδι
της ιπτάμενης γυναίκας του. Κάθε τόσο η δύναμή της
τον σηκώνει ελαφριά απ’ το έδαφος,
το χέρι του γλιστράει. Πέφτει
στα γόνατα με μόνο το ψηλο-
τάκουνο παπούτσι της ανάμεσα στα δάχτυλά του.
Κρύβει τα μάτια με το χέρι του, τα μισοκλείνει για να δει
καθώς ο ήλιος πίσω της τον στραβώνει.

Εκατό άνθρωποι αρχίζουν να αιωρούνται
απ’ τα παράθυρα ενός ουρανοξύστη’
κοιτάζοντάς τους από μακριά μοιάζουν με
μαύρο καπνό από μια φωτιά που φουντώνει.

Ένας πατέρας με το παιδί του στους ώμους του’
Άντρες με ανοιχτόχρωμες τζαλαμπίγιες’ μια γυναίκα
με μαλλί σαν του Έλβις και βιντάζ γυαλιά,
ένα σκούρο μπλε χιτζάμπ που πλαταγίζει στον άνεμο’
ένας καλλιτέχνης μ΄ ένα τουρμπάνι από μουσαμά:
ιπτάμενοι όλοι τους, οι υπερήρωες αυτοί,
αυτή η ιπτάμενη παρέλαση της πίστης,
αυτό το σμήνος των πιστών.

Ανάμεσα στα ψηλά σύννεφα, σαν μαλλιά που ανεμίζουν,
αρχίζουν σιγά σιγά να μοιάζουν με μια ξεχωριστή πόλη.
Θα μπορούσε κανείς να τους περάσει
για νεοαφιχθέντες στη Γη.
Αυτοί είναι η πόλη των αγνοουμένων.
Εμείς, τώρα, η πόλη αυτών που έμειναν πίσω.

*Από το βιβλίο “Ένας φορητός παράδεισος”, εκδ. Κείμενα, Αθήνα 2020. Μετάφραση: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος.