Ι

Το φθινόπωρο
λιώνουν στις φούχτες
τα μεσημέρια
σαν μούστος

ΙΙ

Τα φθινοπωρινά μεσημέρια
είναι χρυσόψαρα στη γυάλα
είναι γατάκια κουλουριασμένα στο χόρτο
είναι σούπα που δεν καίει πια
και έχεις βυθίσει ήρεμα το κουτάλι μέσα της
είναι ένα ποίημα που ψιθυρίζεις
κάτω απ ‘ το κλήμα
με τα κιτρινισμένα φύλλα
είναι ένα παλιό άδειο πακέτο sante
που νομίζεις ότι κρατάει κάτι απ’ τη μυρωδιά του
είναι η στωϊκή αναμονή
για άγριους ανέμους το χειμώνα
πάνω στα τζάμια
και κυρίως είναι η μελαγχολία
του συντελεσμένου πάθους
που μας παγίδευσε προσωρινά