ΑΤΙΤΛΟ

Νύχτα άναστρη και απάνεμη
από τους δρόμους αναδυόταν
η βαριά μεσημεριανή κάψα
της αρχής του καλοκαιριού.

Περασμένα μεσάνυχτα
ησυχία κυρίαρχη παντού
τα καταστήματα κλειστά
οι πλατείες ερημωμένες.

Στο κέντρο της Αθήνας
κάτω από την σκιά
των μαρμάρινων μνημείων
μια φιγούρα αχνή
παρασυρόταν στα πεζοδρόμια
αδύναμη και ατονική
ανάμεσα στις νησίδες
και τις κολώνες ηλεκτροδότησης.
Περπατούσε χωρίς προορισμό
χαμένη στα σκοτεινά στενά
και στο βλέμμα της
ένα απόκοσμο λευκό κενό
οι κόρες της διεσταλμένες.

Καρφωμένη στο χέρι της
μία σύριγγα ακάθαρτη
και από το πληγωμένο δέρμα της
μια γραμμή πηγμένου αίματος
που έσταζε στην άσφαλτο.

Κάθε μέρα την απήγαγε ο θάνατος
και κάθε νύχτα γεννιόταν ξανά
για λίγες περαστικές στιγμές.

Το βράδι επέστρεφε καταπονημένη
έπαιρνε τον δρόμο του γυρισμού
μέσα στα νυκτερινά δρομολόγια
των λεωφορείων και των τραίνων
μοναχική στο τελευταίο βαγόνι
και έχοντας στην τσέπη της
δύο τσιγάρα και τα μουντά
κίτρινα φώτα των λεωφόρων.

Ένα πρωινό, πριν την χαραυγή
όταν ο ουρανός έλαμπε ακόμα σκούρος
υπέκυψε, αφέθηκε για πάντα
σε ένα σπασμένο παγκάκι
και τα δάκρυα δεν είχαν στεγνώσει
από το ισχνό της πρόσωπο.

Και για μουσική υπόκρουση
η κακοφωνία των σειρήνων
από τα ασθενοφόρα και τα περιπολικά
οι μεταλλικοί ήχοι των σκουπιδιάρικων
οι συναγερμοί από τα αυτοκίνητα
τα γαβγίσματα των αδέσποτων
και η παρήχηση των οδοκαθαριστών.

*

ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Νύχτα
πώς ήρθες πώς έφυγες
αφήνοντας μονάχα το βαθύ
αιμάτινό σου στίγμα
στις ανεπούλωτες χαρακιές
του σώματος και της ψυχής.

Νύχτα
σε εξαγνίζει ακόμα
το φως και το σκοτάδι

*

ΧΑΟΣ

Σπάσε το γυαλί του μελανού θόλου
πάνω απ’ τα άστρα καίνε οι ψυχές μας
τις στέγες βάφει το αίμα μας
τα χέρια μας κομμένα
από το ασημένιο σπαθί της νύχτας
στα μάτια μας ο όλεθρος.

*Από την ποιητική συλλογή «Τοπία της νύχτας», εκδόσεις Οδός Πανός, 2021.