Κοίτα πως γράφουν μόνιμα απάνω μας
σαν τατουάζ.
Δέρμα που ‘γιν’ ένα το δέρμα.

Αν ήταν λεκές, ίσως και να ’σβηνε.
Αν ήταν εκδορές, ίσως και να ‘ωφευγαν.

Όμως, εκείνες ήρθαν με εισιτήριο απλής μετάβασης.
Κι όσο κι αν βάζεις φάρμακο να κοιμηθούν κι αυτές,
εκείνες συνεχίζουν να σε εκπλήττουν’

κάθε που ξεκινάς τις πληγές να καθαρίσεις,
καταλαβαίνεις πως, αυτές πρώτες, έχουν ήδη αρχίσει
να καθαρίζουν εσένα.

*Από τη συλλογή “αποτυπώματα”, εκδ.Αρμίδα, 2022.