Πόσο θα ’θελα
να σου χαρίσω την καρδιά μου
για να τη φας
σαν φρούτο που μόλις κόπηκε
από το δέντρο μόνο για σένα.
Πόσο θα ’θελα
τα σκέλια μου ν’ ανοίξω
και σαν θάλασσα να γεννήσω
τον υιό που πάντα επιθυμούσες.
Μα είμαι άνεμος
που πάνω στα κλαδιά σου
τυλίγεται κολλώδης και ψυχρός,
και σαν ιστός υφαίνω σου για ενθύμιο
εκείνο το φουλάρι
που προφύλασσε τον λαιμό Της
απ’ την απόλυτη αγάπη σου.

Με τούτο το ενθύμιο
τώρα ικετεύω
την ίδια εκείνη αγάπη·
κι ας ξέρω πως τελικά δόθηκε
μονάχα σα σιγανή απόκριση
σ’ ένα θρόισμα των φύλλων.

*Από εδώ: https://fteraxinasmag.wordpress.com/2022/09/05/θυσία-αλέξανδρος-σάντο-τιχομίρ/