Υπήρχα για ένα πρωί παρατεταμένης δροσιάς
Όταν το γρασίδι δεν ήταν τόσο ξερό στη σκιά
Και τα λουλούδια ήταν φορτωμένα
Με μικρές τελείες και παύλες νερού
Σε κάθε κίνηση του αέρα κρέμεται παντού το νερό
Σαν μικρό ασημένιο φρούτο
Σαν νήμα αράχνης υφαίνεται λεπτό το νερό
Έχει μακριά πόδια κι ανοίγει το βήμα

*

Θα ξεπορτίσω θα φύγω
Θα πιάσω κάποιον από το χέρι
Αν δεν απλώσω το χέρι δεν θα μάθω ποτέ πως έχω δυο χέρια
Δυο σκέψεις δυο ελπίδες που από κάπου πρέπει να πιαστούν
Γιατί τώρα νιώθω μόνος θέλω να πάω μαζί με τους άλλους
Σαν τις γυναίκες που ενδίδουν
Χωρίς να έχουν το θάρρος να κάνουν αλλιώς
Να πάνε εκεί που δεν πρέπει να πουν
Πως εδώ είμαι εγώ
Και εκεί είναι τα μάτια μου
Και τα μάτια μου είναι πολλά μάτια που κατασκοπεύουν
Τις πόρτες των σπιτιών με τα ανοιχτά τους παράθυρα
Τις ρωγμές στους τοίχους
Τα σπασμένα τζάμια τις κουρτίνες που κυματίζουν
Σαν να κάνουν εμετό τη ζωή
Πέρα στα ποτάμια και στους απομακρυσμένους λόφους
Πολλά χιλιόμετρα μακριά στην ομίχλη της αρχαιότητας

*

Ζούσα χωρίς να το λέω τώρα τι μ’ έπιασε
Παίρνω φαίνεται τόσο λίγη χαρά από τη ζωή μου που φαίνεται
Πως συμμετέχω σε μια χορωδία από ταπεινωμένες καρδιές
Δεν είχε καμιά αμφιβολία να μου πει πολλές φορές
Πως κάποτε θα γράψουμε ποίηση για τους τρελούς
Κι όχι για τους κουρασμένους
Θα γράψουμε επιστολές σαν αυτές
– Θα με πας στο καζίνο της Πάρνηθας;
Και της ψιθύρισα στ’ αυτί
– Εσύ δεκατέσσερα κι εγώ είκοσι
Θα φτιάξω για σένα μια προσομοίωση του καζίνου της Πάρνηθας
Θα παίξουμε θα χάσουμε και μετά θα κλαφτούμε
Παραμονή Πρωτοχρονιάς για τα τελευταία μας δέκα χιλιάρικα
Σε ένα καλύβι χωρίς θέρμανση στους Θρακομακεδόνες

*

Εγώ είμαι εδώ
Όμως εγώ είμαι μόνος μου και αυτό το εδώ είναι μόνο για τώρα
Κουνάω την ουρά μου στρίβω το κεφάλι φωνάζω σώσε με
Εννοώντας πως οι άλλοι περάσαν και προσπέρασαν μα εγώ δε σάλεψα
Έγινα πέτρα τα ζουζούνια σκαρφαλώνουν πάνω μου τρυπώνουν μέσα μου
Είμαστε τώρα έξω στο ύπαιθρο όλοι μαζί δομούμε ένα σύστημα
Από εδώ και από εγώ καθαρά και ξάστερα

*

Ή εσύ ή εγώ
Γιατί πάντα οι άλλοι πεθαίνουν
Γιατί ο Θεός μας έπλασε να μην πεθαίνουμε όλοι μαζί
Οι άλλοι να πεθαίνουν πρώτοι
Και καλύτεροι
Κι ακόμα
Γι’ αυτά που μου τσαμπουνάς
Χρειάζεσαι κάτι ρε φίλε
Ένα αδιέξοδο έστω που να σε έχει φέρει σε τέτοια απόγνωση
Κάτι που να αποδεικνύει πως ότι έκανες δεν ήταν σωστό ως τα τώρα
Με αυτήν την τελείως ασήμαντη υπόθεση
Που την λες σταδιοδρομία
Ανώτερα ιδανικά
Μπούρδες

*Από τη συλλογή “έρμαιο”, εκδ. Κουκίδα, Αθήνα 2022

**Τα ποιήματα αυτά δημοσιεύτηκαν εδώ: https://fteraxinasmag.wordpress.com/2022/08/30/έρμαιο-λουκάς-λιάκος/