Σε υφάλους παιδιόθεν βαδίζοντας,
αιμορραγώντας, έπαιζες, χορεύοντας.
Να διδάσκεις,
τα αίματα σε εδίδαξαν!
Στην εξακτίνωση το άλγος σε μύησε,
του θάλπους την πλήρωση σμιλεύοντας.
Απόμακρη απαυγάζεις, απόσταγμα πίνοντας.
Λεωνίδας Καζάσης, Χριστίνα
To Koskino
For a revolutionary poetry of our times
To Koskino 
Κύριε Τρωαδίτη, δεν εμφέβαλλα δια την αισθαντικότητά σας, η οποία επενεργώντας στις διαθέσεις σας, τις επιλογές σας διηθεί.
Η εικόνα που , συνοδεύοντας, υποστηρίζει το κείμενό μου , που σήμερα αναρτήσατε, με κατασυγκίνησε!