Χαμηλώνει επικίνδυνα τώρα το φεγγάρι
πάνω από τους λόφους-
θ’ ακουμπήσει μήπως τους τάφους
να τους αλλάξει με ασήμι;
 
                                         *
 
Σπαθιά να βρέξεις, ουρανέ, μαχαίρια να χιονίσεις
το φεγγάρι όμως μην τύχει και μού το χαλάσεις
άστο όπως είναι: μια αλήθεια, ίσως ανώφελη
ματαιοτήτων ανάμνηση, σαν ανεξίτηλη.
 
                                           *
 
Δεν σε πείθει, όσο το φεγγάρι θα κρύβεται
μειλίχιο πίσω από τα σύννεφα, θα αντιστέκεσαι ·
μόλις όμως βγει, αμέσως θα ταυτιστείς μαζί της,
ένα καλοσυνάτο μηδέν να γίνεις στη στιγμή.
 
 
                                          *
 
Ένας ομόθυμος της σελήνης, ένας κληρωτός
των παθών, τι ψάχνει να βρει ειρήνη και σύνεση;
Μέσα στο δάσος χάνεται, πως είναι άλως, θεός
νομίζει · ασ’ τον να στρώσει να κοιμηθεί κάτω από
φτελιά, να ξυπνήσει εσύ.
 
                                            *
 
Η πανσέληνος· παντού τριφύλλια ασημόχαρτο
να τυλίξουμε τον κόσμο, να τον ξεχάσουμε χωρίς τύψεις,
αστείο, που δεν το κατάλαβε κανείς · η μοίρα.
 
 
 
                                           *
 
 
Πόσο λίγο απόψε· ίχνος αισχύνης, δειλίας.
Τι σαράκι να σε τρώει, αδειάζεις και γεμίζεις
σαν των ανθρώπων τα όνειρα και τα σπίτια.
Φεγγάρι μια σταλιά τι;
Κομμάτι μας είσαι ή μήπως φιάσκο του ουρανού;
 
                                      *
 
Καρφωμένο στην καστανιά, ξόρκι κι απειλή μαζί
ένα φεγγάρι θεατρικό, σκηνικό ολέθρων
αστρικών· εκεχειρία τώρα απατηλή.
 
                                     *
 
Η κίχλη άκουσε για σελήνη αργυρή-
τρόμαξε, θα την κυνηγάνε τώρα
με αργύρια και σφεντόνες και δεν ξέρει τι να πει.
 
 
                                       *
 
Μπακίρι στην αλέα, φωτισμένο από παλιό φεγγάρι
φαίνεται θησαυρός ασήκωτος,
δικός μας από πάντα.
 
                                          *
 
Μολπή σελήνης άηχη, όλοι την ακούν,
θρίαμβος της μουσικής
ένα αεράκι από τις άδειες λίμνες της,
αυτό δεν είναι νους;
 
 Μάιος 2008