Τέσσερα μέτρα σκοτάδι έχτισε η αυλή
Τρακλ, αδερφέ μου, πού βρίσκεσαι;
Σφοδρή ξενιτιά το ανείπωτο
κι ούτε ψυχή στα γλωσσάδικα –
δυο – τρία μηδενικά μονάχα
μοιάζουν με φώτα τα λεξικάγκελα
βηματίζει λένε ο χρόνος το εμβατήριο.
Μην τ’ ακούς.
Θυμάσαι που η ανάσα μας την έκανε
για τ’ άρρητο να ξεπλυθεί;
Ε, λοιπόν, αν δεν πετρώσουμε θα κατασκευάσουμε
στην αποθήκη σου με Veronal και μορφασμούς
μια ατσαλόγλωσσα για το ακροατήριο
δηλαδή τα ξερά δαφνόφυλλα.