Ο ΗΛΙΟΣ ΔΕ ΘΑ ΒΓΕΙ

Ο ήλιος δε θα βγει
κι η ανατολή θα κρυφτεί
πίσω από τα μάτια σου.
Το κλάμα των παιδιών
θα απλωθεί μες στην καρδιά σου
κι οι φωνές τους θα πνίξουν
το τελευταίο χαμόγελο
που απόμεινε να περιμένει
το φως της άνοιξης.

*

ΜΑΖΕΨΑ ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Μάζεψα τα χαμόγελα
να χτίσω έναν πύργο,
μέσα να κλείσω
όλα τα χρώματα
της γης και τ’ ουρανού
της μέρας και της νύχτας.
Το κόκκινο, το κίτρινο
το μαύρο και το άσπρο
θα ‘ναι εκεί κάθε πρωί
να ντύνουνε την κάθε μέρα
με ζωγραφιές χρωματιστές,
αυτές που η ψυχή λαχταρά
να χρωματίζει το παιχνίδι
των λέξεων.

*

Μ’ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΚΡΑΣΙ

Μ’ ένα ποτήρι κρασί,
νομίζω ήταν κόκκινο σαν το αίμα,
ίσως να ήταν και αίμα,
έβρεξα την καρδιά μου
για να δραπετεύσω
από τα όνειρα που σβήστηκαν
στο ηλιοβασίλεμα
και τώρα απόμεινε μόνο το κουφάρι τους
να τριγυρνάει σαν πλανόδιος παλιάτσος.

*Από τη συλλογή “πνοή της άνοιξης”, Θεσσαλονίκη, 2007.