Ήταν θάλασσα. Κι ήταν τα πλεούμενα.
Από όλα τα πλωτά κάποιο με μαύρη
ούγια, ένα ροζάριο και μια χρυσή καδένα.
Δυο νεαροί ναύκληροι είχαν βγει στη στεριά.
Πυροβολούσαν.
Τα παγωμένα νερά θα σας περικυκλώσουν.
Ψιθύρισα. Βλέπω για σας ένα βίαιο τέλος.
Θα κινδυνέψετε από τη μαύρη ούγια το
ροζάριο και τη χρυσή καδένα. Η μέρα
πέρασε μέσα σε φόβους.

Το βράδυ είδα στημένες ενέδρες. Ένας
άγγελος με δέλτον έκανε έρευνες και
συλλήψεις. Βγαίναν καματερά με σπασμούς
και νεκρολούλουδα. Ο άγγελος κόλλησε
πάνω μου. Εγώ τον αποστράφηκα.

*Από την συλλογή “Ζωολογικός κήπος”, εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1989.