ΕΜΜΟΝΗ

το κενό να είναι πάντα λευκό
και τα παπούτσια άσπρα

η ασθένεια διάφανη
το χέρι μπαίνει και βγαίνει με μανία

αλλά δεν την επηρεάζει

ανίατη
ανυπόφορη
ανηφορική

με κάθοδο πανηγυρική

και πάλι επάνω
με δρασκελιές και κατακόρυφο
στροβιλισμούς στο ένα πόδι

χειροκροτεί το πλήθος

του μυαλού και της ψυχής
μοναδική συνήθεια
να γνέφει καταφατικά
σε αυτόν τον παράδοξο συνωστισμό
της μιας τυχαίας συνουσίας

*

ΦΟΒΟΣ

κρύβεται μέσα στο σπίτι
χοροπηδά από δωμάτιο σε δωμάτιο
και ξεκουράζεται
ένα φτερό μεγαλώνει στη μικρή του πλάτη
ένα κομμάτι στάχτη
το πέλμα μου ακουμπά την αβέβαιη άββυσό του
το μεγάλο δάχτυλο περιεργάζεται την άμορφη μάζα
την αναποδογυρίζει
αναγνώριση
οικείο που ξενίζει
πτυχές του με γραπώνουν
ο αστράγαλος πάλλεται
κλωτσιά
με φόρα σταματά
στη γωνιά του κρεβατιού
κοιμήθηκα μαζί του

*Από εδώ: https://mail.google.com/mail/u/0/#inbox/FMfcgzGpHHQwBznqWrrRKMZJvRCXMplh