Vall Grey, Στο τέλος η αιχμή σκοτώνει

Όταν λείπεις
Η φλεγμονή
αλλάζει μορφή Μέσα
στο όνειρο, η απουσία
αγγίζει τα όρια μιας τρέλας

Η μορφή της κατάρας
Θεριεύει ο μαύρος σκύλος
χωρίς έλεος στον δούλο
επωμίζεται την αλήθεια του

Την αμαρτία που γέννησε η μάνα
Το μαύρο βρέφος αναδύεται
όταν λείπεις, εδώ
το πέπλο σχίζεται χίλια κομμάτια
στο Επίκεντρο

Στην φωλιά το σπίτι φλέγεται
μα εγώ στην άκρη κάθομαι βουβή

Η γλώσσα γίνεται
μέταλλο
παγωμένο
σκουριασμένο
Ανελέητη σιωπή

Η απουσία αυτή ταράζει τους πόλους
της ύπαρξης μου εμμονή η Μάνα
και εγώ στην άκρη ως ένα,
και εσύ λείπεις πάντα,
σταθερά

Σαν τον χρόνο γκρίζα
η απουσία σου Εφιάλτης
για πάντα πληγή ανοιχτή

Και καθώς ονειρεύεσαι
Εγώ σκάβω βαθιά στην πηγή
Να βρω την θέρμη, το νόημα

Αυτό που δεν άφησες να ειπωθεί
Εκείνο το εγκλωβισμένο μαύρο
Παραμένω εδώ να υποδεχτώ
Μέσα στην πικρία και την έπαρση
*

Μία όαση, εσύ με συναντάς
Όμως δεν με αναγνωρίζεις
Καθώς είμαι ξένος στα μάτια σου
Στην μεγάλη σου αυτή πλάση

Μόνο εσύ υπάρχεις
Για πάντα
Σταθερά

Και εγώ σε αποχαιρετώ
Για πάντα
Αγαπημένοι εχθροί

Όπως είθισται άλλωστε –

To Koskino