Και πρέπει να περιμένουμε τους άλλους, και πρέπει να πάμε εκεί
που οι άλλοι βρίσκονται, που διατηρούν την εικόνα μας αναλλοίωτη,
που ακούγεται ακόμη η γνωστή προτροπή, μέσα στην αιώνια νύχτα,
και τα χέρια περιγράφουνε πράξεις και λέξεις και μέρη, και οι μισο-
κοιμισμένοι με την πρησμένη τους όψη περιμένουν το τέλος της
λαίλαπας αυτής, για να κοιμηθούν ήσυχοι, και να υποσχεθούν τον κόσμο
ο ένας στον άλλον, να υποσχεθούν το υπέροχο θήραμα, και την σφραγίδα
της μεγάλης πληγής στην οποιαδήποτε χαρά τους, σαν κάτι αδιάφορο.
Νέες διασυνδέσεις θα προκύψουν τότε, πράγματα μύχια, που κανείς
δεν προέβλεψε καν ότι υπάρχουν. Ανίσχυρες αντιδράσεις και αμήχανες
σιωπές, θα ετεροκαθορίζουν τον χρόνο, και οι ερωτήσεις θα δίνουν
και θα παίρνουνε. Άνθρωποι μόνοι, θα ορμάνε πάνω σε άλλους μόνους
ανθρώπους, χωρίς να επιδιώκουν καμιάς μορφής αποτελέσματα, θα
τους τραβάνε από το χέρι και θα τους σπρώχνουν να τους δείξουνε
το μέρος εκείνο που κάποτε όλοι μισήσανε. Και κανείς, μα κανείς,
δεν θα καταλάβει τότε την τόση αγάπη. Σαν εκθέματα μιας διαδικασίας
που τελεί πλέον υπό διαρκή αναβολή, οι άνθρωποι θα αγκαλιαστούνε,
και θα αρνηθούνε, από μέσα τους και με μανία, οποιαδήποτε άλλη τους
πράξη. Βυθισμένοι στην θέση της πράξης αυτής, και υπό τους ήχους μιας
μακρινής προτροπής, ύστερα οι άνθρωποι σύμφωνοι σε αυτό, και ήσυχοι,
εκεί που τίποτα ακόμη δεν εμφανίστηκε, θα εξαφανιστούνε.