ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Είχε Πανσέληνο ή περίπου
και σαν άδειασαν βιαστικά η σκηνή και οι κερκίδες
με κάλεσες να απολογηθώ.

Σ’ ακολούθησα από τον Ορχομενό στην Επίδαυρο
κουρελής εγώ
μισός βουνήσιος και μισός θαλασσινός
ζητιανεύοντας
μια νύχτα μες στα μάτια σου να γίνω γλάρος
ικετεύοντας
να κάψεις μες στις φλέβες μου τα ξωτικά.

Το γέλιο σου έσμιξε με την πέτρα
Κι είδα πως ανεβαίνουνε στους ουρανούς τα δαιμόνια.

Κλωνάρι αγράμπελη
το κορμάκι σου
ριγούσε στα δάχτυλα του τραγοπόδαρου
καθώς οι νεράιδες τέλειωναν τον καλαματιανό

Τότε ήταν που θυμήθηκα
τον πρόγονό μου τον φονιά
και βάλθηκα να χαλάσω την παράσταση.

Στις αρχαίες τραγωδίες δεν βρέχει.

*

ΔΩΔΕΚΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Δώδεκα νύχτες χόρευε στην κάμαρά του
ανάλαφρη σαν φεγγαροαχτίδα.
Εκείνος έπινε πλάι στα εικονίσματα
και κρατούσε τον ρυθμό
χοπ, χοπ, χοπ.
Όταν του είπε, πάει, φεύγω το πρωί
έβαλε φωτιά στα θυμιατά
και στη στολή που ‘χε ράψει, του γαμπρού.