ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ
Πρέπει να φύγουμε
Είναι αργά
ν’ αγαπήσουμε
πίσω από κλειστές πόρτες.
Σε λίγο φεύγει το τελευταίο πλοίο
η θάλασσα φουρτουνιάζει μέσα μας.
Παντού μια έξοδος κινδύνου
παντού ουρλιάζει ο άνεμος.
Πρέπει να προχωρήσουμε.
Είναι αργά να γυρίσουμε πίσω.
*
Ο ΘΙΑΣΟΣ
Με έναν άλλο θίασο θα φύγω
σε πόλεις πιο μεγάλες
σε καφενεία με πολλά φώτα
και καλοντυμένες κυρίες.
Με κλασσικό ρεπερτόριο
κι έναν ωραίο ατζέντη
που θα με φέρνει με το αμάξι
και θα μου ανοίγει την πόρτα.
Ένας άλλος άνεμος
πιο ζεστός
θα με μαστιγώνει
μια λάβα πιο καυτή
θα με σκεπάσει.
*
Ο ΒΥΘΟΣ
Ν’ ακούω
τις παλιές αγαπημένες φωνές
τα τραγούδια των πουλιών
στην παλιά αυλή.
Ν’ ακούω τη μνήμη
να έρχεται και να φεύγει
μ’ ένα ανυπόμονο βογγητό.
Ν’ ακούω τη θάλασσα
να τη βλέπω να έρχεται και να φεύγει.
Τη βουή του βυθού,
τα χέρια γαντζωμένα στα βράχια.
Ν΄ ακούω εκείνη την ίδια ιστορία
γι’ αυτούς που δεν γύρισαν ποτέ πίσω.
*Από τη συλλογή “Ταριχευτές πουλιών”, εκδ. κύμα, 2020.
To Koskino 
Να φύγουμε, να φύγουμε ! οι κλειστές πόρτες μάς το υπαγορεύουν, φωνάζοντας !
Κλειστές πόρτες , κλειστά – στεγνά αιδοία άνυδρα, όρχεις κούφιοι!! Να φύγουμε, να φύγουμε .
.
Όσοι έφυγαν,
αφήνοντας πίσω τους μια πόρτα ανοιχτή
να την κτυπάει ο άνεμος.
Όσοι περπάτησαν μόνοι στις γραμμές του τρένου
με μια βαλίτσα αφημένη στην αποβάθρα,
περιμένοντας την αναμέτρηση…
Όσοι στοίχειωσαν τη ζωή μας χωρίς τέλος…
Πάντα σαν υπενθύμιση σκληρή
σαν δηλητηριασμένο βέλος
Επιστρέφουν.
Επιστρέφουν χωρίς μάτια
με ένα μαύρο πουλί στον ώμο τους.
Επιστρέφουν
μιαν ανύποπτη, απελπισμένη στιγμή…
να κλείσουν αθόρυβα τη ξεχασμένη πόρτα.
Γιώργος Δάγλας
Σωτήρη ( που δεν σε ξεχνώ ) σε χαιρετώ.
.
Όσοι έφυγαν,
αφήνοντας πίσω τους μια πόρτα ανοιχτή
να την κτυπάει ο άνεμος.
Όσοι περπάτησαν μόνοι στις γραμμές του τρένου
με μια βαλίτσα αφημένη στην αποβάθρα,
περιμένοντας την αναμέτρηση…
Όσοι στοίχειωσαν τη ζωή μας χωρίς τέλος…
Πάντα σαν υπενθύμιση σκληρή
σαν δηλητηριασμένο βέλος
Επιστρέφουν.
Επιστρέφουν χωρίς μάτια
με ένα μαύρο πουλί στον ώμο τους.
Επιστρέφουν
μιαν ανύποπτη, απελπισμένη στιγμή…
να κλείσουν αθόρυβα τη ξεχασμένη πόρτα.
Γιώργος Δάγλας
Σωτήρη ( που δεν σε ξεχνώ ) σε χαιρετώ.
Σωτήρη πελασγέ, μύστη, αοιδέ.
Reblogged this on Manolis.