ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΕΡΙΟΥ

Η νύχτα έπεσε τόσο απότομα,
που δεν πρόλαβε να την αντιληφθεί
το μάτι μας…
Η νύχτα μπήκε μέσα μας, σβύνοντας
με το χέρι ό,τι μας ανήκει.
(Τόσα χρόνια αναζητήσεις και προσπάθειες),
Κι υπάρχει τόσο φως.
Παράπονο όχι. Αλλά απορία.
Μια τεράστια απορία που προσπαθούμε
να τη κρύψουμε μέσα στα χέρια μας.
-και δε μπορούμε να δούμε το πρόσωπό σου-
Το νιώθουμε όμως. Βρίσκεται γύρα μας.
Παντού. Γιομάτο αγωνία.

*Από την ενότητα “Παρένθεση στο χρόνο”

*

ΒΡΕΧΕΙ

Βρέχει…
Δέντρα, στρατιώτες, λάσπες, εμβατήρια.
Στείνουν ένα μνημείο για τη Σελήνη που ξεχάστηκε
μπρος σε δυό κλειστά μάτια.

-Μια αρβύλα συνθλίβει τη σύνθεση –
Πόσο αλλοιώθηκαν τα χαρακτηριστικά μας.
Οι ίσκιοι μας καρφωμένοι
μ’ ένα μωβ λουλούδι
στον τοίχο του Φλεβάρη.
Πόσο αλλάξαμε!
Βρέχει.

Κόρινθος,
Φλεβάρης ’68

*Από την ενότητα “Πεδίο ασκήσεων”.

*

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Σήμερα ειδα την παλιά μου αγάπη
να βάφει τα νύχια της κόκκινα.
Ανάψαμε τσιγάρο.
Καθήσαμε στο κρεββάτι κοντά στο παράθυρο.
Δεν είπαμε τίποτα.
Δεν μπορούσαμε να πούμε τίποτα.
Γιατί τα τύμπανα παίζανε ξέφρενα
στους δρόμους.
Γιατί οι καλύτεροι φίλοι, είναι
στην ξενητειά και στο στρατό.

Πώς να μιλήσεις όταν όλοι οι στρατοί
του κόσμου έχουν στραμένα τα όπλα τους
πάνω σου;

Αθήνα,
Καθαρή Δευτέρα ’70

*Από την ενότητα “Νυκτερινή βάρδια στα καλυκοποιεία των συνοικισμών”.

*

ΗΡΩΟ

Στον Χρήστο Σ.

Κάθησε κάτω απ’ το άγαλμα
και σκεφτότανε – δηλαδή τίποτε
συγκεκριμένο – αλλά σκεφτότανε.
Καθώς περνούσαν οι ώρες
άρχισε το σώμα του να αποκτά
το χρώμα και τη σκληράδα
του μπρούτζου.
Τα χαράματα τέσσερεις οδοκαθαριστές
μόλις τον είδαν, σάστισαν και βάλθηκαν
να φωνάζουν: Θαύμα. Θαύμα…
Και γύριζαν όλη την πόλη
κηρύχνοντας αυτό που είδαν.

Με το σούρουπο είχε σκεπαστεί
ολόκληρος από στεφάνια!

Αθήνα,
Σεπτεμβρης ’70

*Από την ενότητα “Περιμετρική”.

**Όλα τα ποιήματα περιλαμβάνονται στη συλλογή “Περιμετρική”, που τυπώθηκε ιδιωτικά τον Νοέμβρη του 1970 στην Αθήνα. Διατηρείται η ορθογραφία αλλά όχι το πολυτονικό σύστημα.