Κι όταν το βράδυ γυρίζει κατάκοπη σπίτι
αδειάζει γρήγορα τα μάτια της
απ’ όλα τα κίτρινα φώτα και τα σκοτάδια
που συνάντησε στο δρόμο της.
Απλώνει προσεκτικά
στο σκοινί της πίσω αυλής να στεγνώσουν
τα αμίλητα λόγια που όλη μέρα κολλούσε
με το σάλιο πάνω στη γλώσσα της
μην ξεφύγουν απότομα
κι έτσι καλοακονισμένα και κοφτερά
βρουν κατάστηθα
τις δυνάμει αυτόχειρες σκέψεις
ως ανήθικοι αυτουργοί
ενός προαναγγελθέντος πιθανού θανάτου.
Μα όσο κι αν η συνήθεια
γίνεται δεύτερη φύση,
δεύτερη και φτηνή στην ουσία της,
πόσο μπορεί και η επανάληψη
να αντέξει το ακλόνητο άλλοθι
Και κάπου εκεί γεννιέται η επανάσταση!

*Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Σείστρο” – Συν-φωνία φίλων της ποίησης στη Χίο, τεύχος 1, Άνοιξη 2020.