Η σπιθερή ματιά ενός “καλού πελάτη”, ακολάκευτη, μονολογεί.
Όπως το κάνει πάντα αυτός.
Και μπρος στο γέλιο μιας κοκότας.
΄Ετσι, ανόητα,
προσμένει να μιλήσει στα κρυφά του:
“-Ω! Τέτοια μουσική! Συ μου βουβαίνεις
της ατόξινης αλήθειας τη φωνή πως είν’
αλλού εκείνα τ’ άλλα… πολύ αλλού.
Μου πνίγεις μέσα μου τον πόνο μακρινής
αλήθειας σαν έτσι αναιμίζεις τις ύπουλές μου
αγιότητες.
Σ΄ όλους το ίδιο κάνεις.
Γι’ αυτό δε βλέπω το γελοίο μου.

Και παύεις.
Τόσο μονάχα
ως που να δω σταματημένα όλα.”

*Από το βιβλίο της Μαρίας Αθανασοπούλου “Θεόδωρος Ντόρρος, Στου γλυτωμού το χάζι”, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2005.