Και δεν θα αναφερθώ στις γάτες, τα σκυλιά,
τα περιστέρια, τους αρουραίους και τα ποντίκια,
στις καρακάξες και τις κάργιες, στις δεκαοχτούρες,
τους γλάρους, τα σπουργίτια⋅ ούτε στους σπίνους,
τα παγόνια, τους κορμοράνους, τις χελώνες,
τ’ άλογα, τους πελαργούς, τους πελεκάνους,
και τις νυχτερίδες της Θεσσαλονίκης.

Θα αναφερθώ μόνο στην κόκκινη αλεπού,
που κάηκε το ’96 στην έξω πλαγιά του Σέιχ Σου,
και στα ζαρκάδια της Πάρνηθας, που έγιναν
παρανάλωμα τον Αύγουστο του ’07
– και που δεν γνώρισα.

Κι ακόμη, στα μηχανάκια και τα ποδήλατα:
τα παιδιά που έγιναν άσφαλτος σε μια στροφή⋅
τέλος, στα πνεύματα που μαζεύονται, Πρωτοχρονιά,
στην εγκαταλειμμένη βίλα των Εβραίων, Β. Όλγας 147.

*Από τη συλλογή “Στις εθνικές οδούς”, εκδ. Νεφέλη, 2022.