Ελένη Βελέντζα, Hoodo / Χόδο

Τα μωρά των σπηλαίων κι οι φωνές των γερόντων
ανταλλάσσουν αιθέριες τις βέρες τους
προ των πυλών καθημερνών δραστηριοτήτων.

Αποφεύγω. Χόδο, τ΄όνομά σου
από την μέρα που με δίδαξες
να το προφέρω.

Μου είναι ξένος,
και την άλλοτε ευχερή γλώσσα μου νέκρωσε
ο τρόπος που τα πράγματα ακούγονται ως έχουν.

Τα μωρά των σπηλαίων
οι φωνές των γερόντων.

Χόδο,
δεν φταις

–

Βάλια Γκέντσου, Ιλύς η Παροικούσα

Τρομερό να επιστρέφεις σε σπίτι
διψαλέα σπασμένο
(των ονομάτων ίχνος ξεκρέμαστο)
ένας μεσόκοπος ήλιος καλούτσικος
την αιώνια διεμβόλισε σκόνη
-Η μάνα φιδογυρίζει βελόνες

Γιατί γύρισες; Αλλά, ήσουν τόσον τρωτή

Τα μάτια γίνονται πείνα
στων ποταμών τις εκβολές
θα ξεπλυθεί άραγε το ουρλιαχτό
μιας νύχτας μαστροπού;
Η γυναίκα σηκώνεται
Μισόγυμνη προβάλλει στην εκπνοή της
Φλύαρη ακούγεται μακρινή

–

Άννα Γρίβα, Σκλάβα

Ο κύριός σου σε κατέχει ολόκληρη.
Απ΄ τα μαλλιά μέχρι τα νύχια των ποδιών σου.
Σε αγγίζει τις νύχτες
κι εσύ τρέμεις.
Εκείνος σκέφτεται πως τον φοβάσαι.
Μα εσύ τον έσφαξες τον φόβο σου από παιδί.
Τρέμεις γιατί σε κατακλύζει
το έγκλημα
η εικόνα από το δηλητήριο
καθώς χύνεται στο ποτήρι
και του το προσφέρεις.
“Λάβε το ύδωρ της δικαιοσύνης
Λάβε το νέκταρ της νεμέσως”
θα σκεφτείς όταν θα έρθει η ευλογημένη ώρα
και τότε πρώτη φορά θα νιώσεις

πως σε συντρέχει ο Θεός
πως είσαι εσύ η κόρη της αιωνιότητας

*Trigger Warning, Ανθολογία Ποιητριών, εκδ. Θεσσαλονίκη 2022.
Ανθολόγηση, επιμέλεια: Μαρία Κατσοπούλου
Artworks: Νόπη Φουντουκίδου