ΤΟ ΑΡΩΜΑ

Το άρωμά σου με μέθυσε,
ευωδιαστό, υποσχόμενο
τον έρωτα.
Το μύριζα αχόρταγα
προσπαθώντας έτσι
να σε πλησιάσω περισσότερο.
Νόμιζα ότι το βλέπω
μπροστά μου να ξετυλίγεται
και να σε αγκαλιάζει.
Το ζήλευα.
Άγγιζε το κορμί σου
δίνοντάς του
μια σαγηνευτική οσμή
και λάμψη.
Λάτρευα να το μυρίζω
όσο ήθελα να κατακτήσω
και τη θέση του.
Όσο ήθελα κι αυτό,
για το οποίο
τίποτα δεν έκανα,
τίποτα δεν τόλμησα.
Αλλά το άφησα να ξεθυμαίνει
με την ώρα του
ώσπου κι αυτό έφυγε
μαζί του και εσύ.

*

ΑΓΑΠΗ ΑΠΑΝΕΜΗ

Και τώρα που φθάσαμε στο τέλος,
τα γλυκόπικρα αισθήματα ετελεύτησαν
και η αγάπη μας έπλευσε στου Αχέροντα
τα πλωτά σοκάκια,
τι άλλο θες να πω ;
Τι έμεινε που δεν ειπώθηκε ακόμη
μεταξύ εμού και της ανύπαρκτης ύπαρξής σου
στον άπλετο χώρο καρδιάς ανυπεράσπιστης;
Τα όπλα μπήκαν στις θήκες τους,
τα στρατεύματα αναπαύονται,
τα καράβια πιάσανε λιμάνι απάνεμο.
Έτσι και η αγάπη μας έληξε απάνεμη.

*Από τη συλλογή “Το όνομα του έρωτα”, εκδ. Αποστακτήριο, 2022.