Το χτύπημα του μεταλλικού μάνταλου της πόρτας
εξαιτίας του αέρα
τη στιγμή που τα δύο μισάνοιχτα
ξύλινα φύλλα της με τα καφασωτά
πλησιάζουν μεταξύ τους
είναι ο αγαπημένος μου ήχος
Όχι μόνο δεν μ’ ενοχλεί
μες τη μεσημεριάτικη ησυχία
αλλά είναι και ο δείκτης
ότι όλα πάνε καλά
Ότι υπάρχει μια τάξη πραγμάτων που δεν χάθηκε

Το σφύριγμα του αέρα που περνά ανάμεσα
μαζί με τον κρότο του μετάλλου που δονείται
με καθησυχάζουν
Καμμιά φορά οι ήχοι αυτοί
δυναμώνουν κι άλλο
αλλά και πάλι δεν μ’ ενοχλούν
Σα να μου λένε
ότι κανένα κακό
δεν συμβαίνει σ ‘ αυτόν τον κόσμο
Σα να μου λένε
Ησύχασε
μόνο ο αέρας είναι που φυσάει
τίποτ’ άλλο

Τόσο αγαπημένος ήχος