Άνοδος δεν μας απόμεινε
ποιο είναι το έλεός σου Ντόμινε—
Το κατάφωτο και η σκεπή και τα μάτια σου παιδικά
νυχιές στον τοίχο στο παλιό ξενοδοχείο, όμορφα τραγούδια
αστεία σε μια εκκωφαντική μετακύλιση στο κενό
έχεις μπερδέψει το προσωπό σου με το παρόν σου, είπε
και πάλι είπε, ποιος θα είσαι αύριο, μπορείς να ανοιγοκλείσεις
κάθε πόρτα για να ακούσω ότι είσαι εδώ, μπορείς να θαυμάσεις
τον καθρέπτη αλλά ακόμα δεν μπορείς να δεις το πρόσωπο που είναι πίσω
από αυτόν, κάπου υπάρχει ένα μεγάλο σπίτι έξω από τον χρόνο, και έξω από
το σπίτι υπάρχει ένα θέατρο ανοικτό, που δείχνει τι διαδραματίζεται στο σπίτι
αυτό, σου κλείνουν τα μάτια σου πριν μπεις, σου ανοίγουν τα μάτια σου μόνο
αφού βγεις, δεν είδες τίποτα στα αλήθεια, και όμως γνωρίζεις πως
είδες καθετί, ύστερα στο βάθος του δρόμου, και αφού αποφύγεις καθετί
περαστικό από αυτήν την ζωή, βρίσκεις πάλι ένα κατάφωτο και μια σκεπή,
μια άθραυστη υαλοκατασκευή, σε οδηγεί εκεί πάνω, προχωράς σαν την γάτα μόνος
στην σκεπή, και τίποτα πια δεν σε ενοχλεί, ειρήνη επικρατεί και το ξέρεις
ανάμεσα στις άλλες γάτες, κάτω από το στομάχι τους που γουργουρίζει, μέσα
στο θέατρο, έκθαμπο πέφτει της νύχτας το φως.