Την ολοσκότεινη ο έρωτάς μου προσεγγίζει
κηρύθρα που εντός της μιαν ενσαρκωμένη
σκιά κρύβει και που ερμητικό ένα ρόδι μένει,
το κοίλο τοίχωμά της πάντα να σκαλίζει.

Τον εαυτό μου εκεί κοιτώ να διυλίζει
τη δίψα του σιωπώντας που ‘ναι ξαναμμένη
και ακόρεστη, και τη φυλάω παγωμένη,
στο μέλλον μήπως θέλω να με ανακουφίζει.

Μπορεί ένα στόμα αλλότριο, ένα στόμα ξένο
να εμφανιστεί αύριο μες στον πόνο μου τον κρύφιο
και το αίμα μου να συναντήσει-χορτασμένο-,

τη σάρκα μου σκληρή και κρύα σαν καμίνι’
και μέσα μου στυφή μια γεύση, σαν ζωύφιο
τη δίψα της με τη δικιά μου ν’ αποσβήνει.

*Περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Τα μάτια σου δυό πυροβολισμοί στα τυφλά – Αναγνωστικό υπερρεαλιστικών ποιημάτων”, Εκδόσεις Ρώμη, 2019. Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.