ΙΧΝΗ

Και είπα πέρασε κι η αποψινή μέρα
έφερε τη σκιερή κι άκαρδη νύχτα

Το σκοτάδι που κρύβει μέσα του το φως
Τις αντανακλάσεις τις ανταύγειες της ζωής μας

Της ζωής μας
που άλλοτε ρυθμικά σαν ήχος σταγόνας
και άλλοτε σα παρόρμηση καταρράκτη χτυπά

Αποτύπωμα στης ψυχής μας
τον χάρτινο τοίχο το πέρασμά της

*

ΣΤΟΥ ΑΝΘΟΥ ΤΗΝ ΑΚΡΗ

Εκεί που όλα θαμπώνουν
που το φως χάνεται στο μαύρο σκοτάδι
που θαρρείς η ηλιαχτίδα δε φτάνει ως εδώ

Στο σημείο μηδέν
όπου μπροστά μας ανοίγεται το ζοφερό μετά
και κλείνει κάθε χαραμάδας φως

Εκεί κάπου απ’ τ’ όνειρο ξεπηδά η σκέψη σου,
ένας τρελός χορός
μια ζωγραφιά που τα μάτια αιχμαλώτισε

Εκεί κάπου αναγεννάται η ελπίδα
από όσα χάθηκαν στις στάχτες του κόσμου,
ανθού ακρούλα ξεμυτίζει δειλά