Ένα αποχαιρετιστήριο πράγμα καθώς ανάσαινε,
κατέβαινε στο χωλ με εσώρουχα
με μπογιατισμένο πρόσωπο σαν παλιάτσος,
μια βόμβα από τον Κολωνία
στη δεξιά του τσέπη
‘μια εποχή στην Κόλαση’ στην αριστερή,
λουρίδες ηλιοβασιλέματος σαν ίνες φλαμουριάς
εξαντλούσαν τα μπράτσα του.
Και τον βρήκανε το πρωϊ κρεμασμένο
στης εξόδου κινδύνου το παράθυρο
πρόσωπο παγωμένο και σβησμένο
σαν ηλεκτρική λάμπα
Και τα σπουργίτια ήταν κάτω στα θάμνα
και γνώριμα τα σπουργίτια
δεν τραγουδούν, βγάζουν ήχο και βγάζουν ήχο
και… οι άνθρωποι
όχι τα σπουργίτια
τον κατέβασαν από τη σκάλα
σαν άχρηστη κουκουβάγια.
*Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός (Μπουκόφσκι. Επιλογή από το έργο του. Εκδόσεις “Η μικρή Εγνατία”, 1980.
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος. Από τον δίσκο “Άκυρο” (1982).
To Koskino 
Reblogged this on Hellenic Canadian Literature.
ο πρωην ψηλορεβεριστας λακης, οπως λέμε ο πρωην νιονιος, δεν ξαναγραψε σ’ ολη την μουσικη του ζωη αλλο τοσο ταιριαστο κομματι με το ποίημα και βεβαια τη μεταφραση του αλεκου για το ποιημα του Μπουκοφσκι απο το βιβλιο του των μεταφρασεων των BEAT. τα οικω μην εν δημω: εγω ειχα το 33 αρι μολις κυκλοφορησε και το εβαλα στο σπιτι μου στο πικαπ οπου εγιναν τα γυρισματα για τον αλεκο του τασσου, ο οποιος δεν το ηξερε, και εδω υπηρχε η διαφωνια μας του ελεγα βαλε αυτο και αυτος πηγε και εβαλε το μην λικνιστειτε μαζι μου ανεξαρτητα αν προκαλεσα εγω την ταινια πηγαινοντας του το βιβλιο του ζηρα – μπεκατωρου