Στο βάθρο ανέβηκε
κι επωάζει τις φράσεις του
αίμα δεν τρέχει
μόνο γυάλινες, χρωματιστές χάντρες
κλείνει τ’ αφτιά του ο αέρας
κλείνει τ΄αφτιά της η νεραντζιά
κλείνει τ’ αφτιά της η βροχούλα
απλώνουν το χέρι οι ιθαγενείς
με τ’ άλλο προσφέρουν
τα χρυσά τους νομίσματα
κλεμμένα απ’ την καλή τους ώρα
ένα τραυλό παιδί κλωτσάει
την πέτρα της γλώσσας του:
“η έρημος που μας ενώνει
η έρημος που μας χωριζει
η έρημος που μας καταπίνει”
To Koskino 
Συμβολισμός με έντονη την παρουσία του κριτικού στοιχείου. Από την αρχή έως το τέλος του ποιήματος ο αναγνώστης παρίσταται – παρατηρώντας – σε ένα ξέφρενο λαμνοκόπι, το οποίο τον αποσπά, με εικόνες που συγκλονίζουν, την αισθαντικότητα
της κριτικής συνείδησης εγείροντας.
– Η πέτρα της γλώσσας –
Βαρύτητα – εμβρίθεια , ευπροσηγορία που δύναται ο λόγος – νόηση να αναπτύξει ενώνοντάς μας.
– Η πέτρα της γλώσσας –
Εχθρική – αδηφάγα έρημος που μας χωρίζει , αφανίζοντάς μας.
Υ.Γ. Από τα πιο δυνατά ποιήματα.