Ήρθε του Σαχτούρη ο τρελός λαγός.
Στο κλουβί μου μπαίνει.
Του ‘πα μην το κάνει
του τρελού λαγού.
Δεν καταλαβαίνει.
Μου ‘πε πως φοβάται την αποκριά.
Και τους κρότους τρέμει.
Μου ‘πε να πετάξω όλα τα κλειδιά.
Στο κλουβί θα μένει.
Αχ, πόσο λυπάμαι ,
βρε τρελέ λαγέ.
Βγες.
Μην μας πικραίνεις.
Βγες.
Και σάλτο δώσε. Πέτα αετέ.
Στο κλουβί μην μένεις!!
Η αποκριά σου, ψεύτικη θαρρώ…
Ποίημα που ξεφτάει.
Βγάλε αυτή τη μάσκα…
Γίνε στον καιρό, σκέψη που γυρνάει!!
Για κλουβί δεν είσαι
βρε τρελέ λαγέ.
Κάγκελα μη φτιαχνεις.
Σπασ’ τα και ξοδέψου
τρέξε άμοιρε!!!
Τρέξε…
….και θα μάθεις
πως φτερά όποιος έχει,
πόδια ή ψυχή
στο κλουβί δεν μένει,
γιατί αν λουφάξει και κουρνιάσει εκεί
ποια ζωή προσμένει;
Με άκουσε επιτέλους ο τρελός λαγός,
πήδηξε…
Εχάθη..
Μα τα βήματά του τ’ άφησε σωρό
κάποιος
να
τα
μάθει…
To Koskino 