το

γίνε
σαν ποτέ
δική μου

το πλήρωσαν
όσοι δεν έζησαν στο σώμα τους
το τρέμουλο ενός ρήματος πριν την καληνύχτα

σ’ αγαπώ

αυτή η εξορία
όλων των κτητικών αντωνυμιών

είναι ήσυχα
τόσο ήσυχα
ούτε η νύχτα ακούγεται
που πέφτει

σε κάθε λέξη που ψιθύρισα
από την αρχή ώς το τέλος εκείνης της νύχτας
της κάθε
της μιας
οι τόνοι χαράχτηκαν κάθετα στα ζυγωματικά σου
αστέρια σε ελεύθερη πτώση
πνιγμός
και οι καταλήξεις ακούμπησαν ελαφρά στον λαιμό σου
αχνόβροχο

από τότε
δεν μετριέμαι σε μέρες
σε νύχτες μετριέμαι
και μόνο σε όσες
άφησαν ένα μικρό στεναγμό
αυτόν που σου προσάπτω
αυτόν που ξέρει πως δεν θα δημιουργήσει τον κόσμο
αλλά ξέρει πως θα τον τον διαλύσει
μεμιάς

αναπνέω
απαρηγόρητα

*Από τη συλλογή “Υπήρξαμε”, Εκδόσεις Σμίλη, Οκτώβριος 2021.