Ι.

Είναι νύχτα τώρα εκεί που κάποτε ήταν μέρα γλυκιά.
Τώρα θλιβερά βυθισμένη στην τέφρα, τη σιωπή
και την πένθιμη εικόνα τη φθινοπωρινή.
Τούτος ο χρόνος δεν ήταν για εμάς τους δυο.
Τώρα έρχονται νύχτες άγρυπνες και πικρές
μέσα στις οποίες εγώ, η Πληγωμένη,
θ’ ασκούμαι στο να λέω σιγοψιθυρίζοντας το όνομά Σου.
Αύριο θα βρέξει, το ξέρω…
και θα ‘σαι Συ η βροχή των δακρύων μου που θα με καθάρει
από τις σκόνες των καλοκαιριών μου.
Κι Εσύ πάλι θα ‘σαι, τα χέρια σου, τα χάδια από τα χείλη και τη
γλώσσα σου
που θα μου φέρουν το ρίγος στις ξεκούρδιστες τώρα χορδές της
ανάσας μου.
Και θα ‘μαστε πάντα εμείς χωρίς εμάς
μέσα στ’ απέραντο Φθινόπωρο της θλίψης που βάλθηκε
να μας ενταφιάσει τα όνειρα.

ΙΙ.
Σαν ονειρεύομαι τις νύχτες λυπημένη στο σκότος
Φως ιλαρό, στην ψυχή μου έρχεσαι, ίχνος απαλό!
Αόρατο φως, ακουμπάς την ζεστή σου δίνη στο έσω μου
Γέρνεις το όμορφο μειδίαμά σου στο πρόσωπό μου
Ακουμπώ τα εξαίσια όρη, τα τρυφερά, τα βελούδινα
Πάνω στο στήθος σου τα ρωγοβυζιά μου, φως με φως
Ω! ό,τι έχω να σου πω, στην ακροστιχίδα μου δες το…