I
να γελάσω τόσο
που ν’ αλλάξω σχήμα
II
θα πάρω τ’ όνομά μου απ’ το Αυτονόητο
θα με λένε Ανόητο
IV
ό,τι είδα
μεγάλη πέτρα
που εξαϋλώνεται
ό,τι κι αν βρίσκω
η επιμονή μου
αρκείται στο φως
*Από τη συλλογή “χωρίς εαυτό”, Εκδόσεις Έρμα.
Κατερίνα Ζησάκη, Aπό την “πτέρυγα τρελλών”
To Koskino 
Η απέριτ τη – λόγω απλών, λιτών εκφραστικών μέσων – μορφή των κειμένων αυτών, συνδυάζει την παραστατική, ευφάνταστη εικονοποιία, με το περιεκτικό περιεχόμενο, το οποίο, εμβαθύνοντας στην σκέψη, περνά μηνύματα, που διεκδικούν ερμηνείες πέραν της μίας. Είναι ίδιον τής τρελής τέχνης τής ποιήσεως, να μετουσιώνει σε πλούτο την λιτότητα, σε ομορφιάς πληρότητα την ατέλεια.
Οι υπαρξιακές ανησυχίες που είναι εμφανείς και στα τρία κείμενα, ωθούν την δημιουργό, να φιλοσοφήσει ( καταλήγοντας διαλεκτικά στο τελευταίο κείμενο ), επιθυμώντας, να αλλάξει το σχήμα, κάτι που είναι δύσκολο, αποκλείοντας το αυτονόητο ως μη νοητό, αφού ό,τι είδε, είναι φενάκη που εξαϋλώνεται, καταλαγιάζοντας την επιμονή τής αναζητήσεως γνώσης των αιτίων , αρκούμενη, στο περιορισμένο επεξηγηματικών δυνατοτήτων, υπάρχον φως.
Η απέριτ τη – λόγω απλών, λιτών εκφραστικών μέσων – μορφή των κειμένων αυτών, συνδυάζει την παραστατική, ευφάνταστη εικονοποιία, με το περιεκτικό περιεχόμενο, το οποίο, εμβαθύνοντας στην σκέψη, περνά μηνύματα, που διεκδικούν ερμηνείες πέραν της μίας, καθιστώντας την πολλαπλότητα των νοημάτων, που θα μπορούσαν
οι αναγνώστες να δώσουν. Είναι ίδιον τής τρελής τέχνης τής ποιήσεως, να μετουσιώνει σε πλούτο την λιτότητα, σε ομορφιάς πληρότητα την ατέλεια.
Οι υπαρξιακές ανησυχίες που είναι εμφανείς και στα τρία κείμενα, ωθούν την δημιουργό, να φιλοσοφήσει ( καταλήγοντας διαλεκτικά στο τελευταίο κείμενο ), επιθυμώντας, να αλλάξει το σχήμα, κάτι που είναι δύσκολο, αποκλείοντας το αυτονόητο ως μη νοητό, αφού ό,τι είδε, είναι φενάκη που εξαϋλώνεται, καταλαγιάζοντας την επιμονή τής αναζητήσεως γνώσης των αιτίων , αρκούμενη, στο περιορισμένο επεξηγηματικών δυνατοτήτων, υπάρχον φως.
Reply