Πότισε η ανάσα της ζωής τις λίγες κείνες μέρες τις μουντές
Και πάλι όλο που ‘χαμε, να τι –
Κάνα χαμόγελο αστραπή, κάνα άγγιγμα χεριών κι αλαργευτά
Κάνα έτσι σβέλτο, φευγαλέο φιλί.

Άδειος εδρεύει, μάταιος θάνατος στα διάμεσα τα χρόνια!
Πια άλλο δεν έχουμε εγώ κι εσύ
Από δάκρυα παγωμένα, λόγια πνιχτά κι αλαργευτά
Καμιά που ίσα προλάβαμε κραυγή!

*Από την Ανθολογία “Μαύρες Ρίζες – Αφροαμερικανοί ποιητές και ποιήτριες του Μεσοπολέμου”, Εκδόσεις ‘Στοχαστής”, Φθινόπωρο 2021. Ανθολόγηση – Μετάφραση: Νίκος Λάιος.