Πώς να μιλήσω σ’ ένα πλήθος
που δεν μ΄ αναγνωρίζει;
Πώς να σταθώ κόντρα στον άνεμο
όταν σαν σκιά και μόνο σαν σκιά
με προσδιρίζουν τα πρόσωπα;
Πώς ο λαός πορεύεται σε ξέφωτο;
Αρκεί η πρώτη σπίθα, αυτό το “τσαφ”;
Η λάμψη που επιπλέει μες στα νερά του βλέμματος
για ν’ αρχίσει ξανά να κυλά η ρόδα της ιστορίας;

*

ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ

Και συ
ενώ η μπόρα βρυχάται στον ουρανό
με το δισάκι σου στον ώμο
οργώνεις το σώμα μιας ταλαίπωρης χώρας
Για κάποιες σκιές-δροσουλίτες που σου φωνάζουν
Για ένα παραμύθι που δεν τέλειωσε
Για ιστορίες με ήρωες που μυρίζουν θυμάρι και μπαρούτι
Για το χαμένο νήμα που ψάχνεις πάλι να βρεις να μας τραβήξει απ’ το πηγάδι
Και οι συνομώτες ορκίστηκαν “μέχρι τέλους”

*Από τη συλλογή “Χυμένο κόκκινο”, Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2016.