Η ψυχή βλέπει τον κόσμο της σκόνης
το σύμπαν της σκόνης τα πίπουλα
που μπαίνουν σε χώρους και χώρους
που παίρνουν θάρρος και γεννοβολούν
σαν λείπουν μακριά οι άνθρωποι
Η ψυχή η ζωή το σώμα παρατηρεί
όχι σαν απογοήτευση αλλά σαν κοινή συμβίωση
όλων των όντων της σκόνης
Με το χρυσό του σάλιου με τον άνθρωπο
της ωραιότητος η βρώμα
και της αρχιολογίας με τη μέλλουσα φαντασία
που είναι η πρώτη φαντασία.

*

Η γονιμότης και της πέτρας ακόμα
ο θεός που είναι σαν άνθρωπος
που τον καλοπιάνεις μη σε βλάψει
το χώμα π’ αδιαφορεί σαν πλήθος πόλεως
μέσα στο οποίο περπατά ένα άλλο πλήθος
που μιλά άλλη γλώσσα
Τα σκουλήκια που τα χάιδεψαν κανονικά οι γονείς
και οι δάσκαλοι τα γύμνασαν με υπομονή
για να γίνουν καλοί πολίτες και τα χειραφέτησαν
για να τρώγουν καλά τους νεκτούς
εκεί κοντά που είναι ρίζες των λουλουδιών και των δέντρων.

*Από τη συλλογή “Σημειώσεις ποιήματος”, Εκδόσεις Σμίλη, Ιούνιος 2021.