Όμορφα να περπατάς στην πόλη κι εμπρός σου να εμφανίζεται
πτηνό που ως τότε το βλέμμα σου δεν είχε κατοικήσει,
πουλί σπάνιο, άγριο και μισό, με μια φτερούγα
τεντωμένα χέρια, χέρια λευκά, κίτρινα και μαύρα, που μαρτυράνε
απογείωση, κι εσύ να κοντοστέκεσαι, όλους τους θορύβους
γύρω σου να παύεις, πέρα από ένα τοσοδά ταμπούρλο
εντός σου, ανυπομονώντας το θαύμα να θαυμάσεις
καθότι έχεις χρόνια κουραστεί μόνο πνιγμούς να βλέπεις.
Όμορφα ωσότου αντιληφθείς πως το παραδεισένιο σου
πουλί δεν ήταν παρά περαστικοί που ‘γνεφαν σο τρόλεϊ
να τους χάψει

*Από τη συλλογή “σκλήθρα”, Εκδόσεις Εκάτη, Αθήνα 2018.