ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ

Όταν πεθάνω, θα ήθελα να σταματήσω λιγουλάκι στον Παράδεισο
απλώς για να ρωτήσω: «Μήπως σας βρίσκεται κάνα μονόκλινο για μια βραδιά;»
ΕΠΙΘΥΜΙΑ
Δεν θέλω σουίτα στον παράδεισο
ούτε σουίτα στην κόλαση.
Σπέρνω το βλέμμα μου σʼ ένα σύννεφο νωθρό
για να φυτρώσω, σταγόνα βροχής.

*

ΜΟΝΟΓΛΩΣΣΗ ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ

Γράφεις ελληνικά ποιήματα στʼ αγγλικά.
(Γράμμα του Λώρενς Ντάρελ)

Κάθομαι στο γραφείο μου
προσπαθώντας να μάθω τα ποιήματά μου ελληνικά.
Δεν είναι πειθήνια,
μα ούτε εγώ είμαι ευχερής.
Προσπαθώ να τα μάθω
με αίσθημα παρά με γνώση.
Μπορεί ένα άυλο πνεύμα
να πάρει σωματική μορφή;
Δεν θάʼ μουν τίποτα,
ούτε σύννεφο φωναχτό,
αν δεν έγραφα στʼ αγγλικά
αποκλειστικά, με πάθος, νοσταλγία,
σʼ αυτή την άκρη του κόσμου
που είναι πάντα Αγγλία.

*

ΠΟΙΗΜΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ

Η θάλασσα σήμερα είναι μουχλιασμένη.
Ο ουρανός έχει σβολιάσει.
Ποιος έκλεψε το αλάτι;
Ποιος έκλεψε το γαλάζιο;
Μη φωνάζεις δυνατά πως ο κόσμος είναι σάπιος.
Πες το σιγά όπως τα ψάρια.

*

ΛΥΠΑΜΑΙ, ΛΑΘΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

Κάθομαι συχνά στην περιστρεφόμενη πολυθρόνα
και ρίχνω ατέλειωτες ματιές στο τηλέφωνο
χρώματος μενεξεδί
με κομψές καμπύλες
σαν γλυπτό του Αρπ
Απλώνω το χέρι μου ενστικτωδώς και το χαιδεύω
τους αριθμημένους ομφαλούς του
παρατηρώ με θαυμασμό τις διαθέσεις του
την απαράμιλλη εγγαστριμυθία του
και πόσο θαʼ θελα να σχηματίσω
άλλο αριθμό για την ζωή μου.

*Τα ποιήματα και τη φωτογραφία τα ανέβασε η Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου στη σελίδα της στο Facebook.